سفر به تاریخ موزه‌های نفت جهان

به گزارش مدیریت مرکز اسناد و موزه‌های صنعت نفت، در ایران و جهان موزه‌های مختلفی وجود دارد که روایت‌گر بخشی از تاریخ یک کشور و منطقه هستند، در واقع  موزه‌ محلی برای نمایش و نگهداری مجموعه آثار تاریخی است تا این مجموعه‌های مهم برای نسل‌های آینده باقی بماند. یکی از این موزه‌ها، «موزه نفت لولینگ» است.

لولینگ که زمانی به‌عنوان «خشن‌ترین شهر تگزاس» شناخته می‌شد، در سال 1874 به‌عنوان دور دست‌ترین ایستگاه غربی شعبه غرب راه‌آهن اقیانوس آرام جنوبی  تأسیس شد. در سال 1922، ادگار بی‌دیویس، چاه شماره یک  (رافائل ریوس) را ثبت کرد که ثابت کرد بخشی از یکی از مهم ترین میدان های نفتی کشف شده در جنوب غربی است.

لولینگ تقریباً یک شبه از یک شهر راه‌آهن 500 نفری به یک شهر نفتی 5 هزار نفری تبدیل شد. چادرها در زمین‌ها و گردنه‌های ناهموار با خانواده‌ها پر شدند. زندگی در آن زمان بسیار سخت و دشوار بود و کار کردن در آن شرایط سخت‌تر اما با کشف نفت در تگزاس تاریخ آن منطقه و زندگی مردم کاملا تغییر کرد.

موزه نفت لولینگ ابزارهای مورد استفاده در صنعت نفت و نمونه‌هایی از فناوری تولید نفت از گذشته را در خود جای داده است و آثار و اسناد مختلف توسعه صنعت نفت را در لولینگ و منطقه مرکزی تگزاس نشان می‌دهد. چنانچه علاقه شما به کسب اطلاعات بیشتر در مورد یک شهر نفتی، صنعت نفت، و افرادی که در رشد صنعت نفت نقش دارند، یا میراث فرهنگی غنی مرکز تگزاس، موزه نفت لولینگ چیزی برای ارائه به شما دارد.

نمایشگاه‌های موجود در ساختمان مرمت‌شده لولینگ در سال 1885 به بازدیدکنندگان درباره اکتشافات نفتی دهه 1920 و نقش آنها در صنعت نفت تگزاس آموزش می‌دهد.

کشف میدان نفتی لولینگ در شمال شرقی سن‌آنتونیو و جنوب آستین به این شهر کوچک اجازه داد تا به رونق نفتی  بپیوندد که قبلاً در رنجر (1917) و بورکبرنت (1918) سرفصل اخبار شمال را به خود اختصاص داده بود. تا سال 1924، میدان لولینگ حدود 400 حلقه چاه داشت که سالانه حدود 11 میلیون بشکه نفت تولید می‌کرد. کارول وویت، مدیر موزه نفت لولینگ در سال 2013، که با اخبار تلویزیون آستین مصاحبه کرد، سال‌ها بعد، فناوری‌های جدید مانند حفاری افقی به تقویت استخراج نفتی لولینگ کمک کرد. وویت توضیح می‌دهد: موزه نفت، «تضاد ابزارها و فناوری گذشته را با ابزارهای مورد استفاده در صنعت نفت امروز نشان می دهد»؛ از نخستین چاه نفت ایالات متحده در اوت 1859 در پنسیلوانیا تا تأثیر اجتماعی و اقتصادی در مرکز تگزاس.

ساختمان موزه نفت لولینگ که در سال 1885 در فروشگاه تجاری برادران واکرز قرار داشت و چندین بار بازسازی شد در سال 1994 از سوی موزه نفت لولینگ خریداری شد تا آنچه لولینگ را به یکی از سخت‌ترین شهرهای تگزاس تبدیل کرده است، به نمایش بگذارد.

یکی از مهمترین اهداف این موزه این است که  «ما تلاش می کنیم تا مبارزات بین مردان و زنانی را که پیشگامان میدان نفتی بودند نشان دهیم و درک بهتری از روند اکتشاف و تولید نفت ایجاد کنیم.»                         

کارول وویت، مدیر موزه نفت لولینگ درباره این مجموعه می‌گوید: «مجموعه ما شامل یک مدل کار از یک سکوی نفتی مدرن، جک‌های پمپ، «تئاتر مخزن نفت» و مجموعه‌ای عالی از ابزارهای هر دهه صنعت نفت است. برای حفظ میراث نفتی شهر، مجموعه بزرگی از مصنوعات اهدایی محلی نه تنها چگونگی آن را در «روزگار قدیم» نشان می‌دهد، بلکه آنچه را که می‌توان با تلاش‌های جامعه، همکاری و برنامه‌های خلاقانه انجام داد، نشان می‌دهد.

کارکنان موزه در سال 2015 به شرکت‌های نفتی منطقه لولینگ و شرکت‌های خدماتی مانند تریسی پریمن که خود یک تولیدکننده مستقل چند نسلی بود، اعتبار می‌دادند. یکی از موفقیت‌های بزرگ موزه «بازتاب‌های نمایشگاه هنر تگزاس» بود.

این نمایشگاه هنری همراه با نمایشگاه‌های دائمی نفت، بازدیدهای مدرسه‌ای بیشتری را از سن‌آنتونیو به خود جلب کرد. مانند بسیاری از موزه‌های کوچک نفت و گاز، موزه لولینگ به حمایت مردم و اشتیاق جامعه بستگی دارد. در یک رویکرد، موزه در سال 2012 با سوزان رودیک، دکترا، و دانشجویان فارغ‌التحصیل طراحی معماری در دانشگاه تگزاس A&M همکاری کرد. تیم‌های دانشجویی او طرح‌هایی را برای بهره‌برداری اقتصادی از امکانات موجود و در عین حال فراهم کردن فضاهای نمایشگاهی جدید پیشنهاد کردند. دانش‌آموزان به طور رقابتی به پروژه نزدیک شدند و موزه را «نخستین مشوق» خود اعلام کردند.

وویت معتقد است: «آنها واقعاً موزه را درک کردند؛ میراث غنی نفت لولوینگ، داستان دیویس و حتی بیشتر. توانایی به دست آوردن این کیفیت کار و چشم‌انداز برای تلاش‌های ما برای به نمایش گذاشتن برخی از جواهرات تاریخی واقعی لولینگ فوق العاده است. دکتر. رودیک و تیم توانمندش دوباره به ما این امکان را داده اند که این پروژه را به حرکت درآوریم، به ویژه با توجه به بودجه محدودی که در حال حاضر داریم.»

اگرچه ساختمان تاریخی برادران واکرز موزه نفت لولینگ مرکزی برای تجارت پنبه بود، اما نفت خام به لطف ادگار بی‌دیویس و چاه اکتشافی شماره «یک» رافائل ریوس در 9 اوت 1922، جایگزین پنبه در آینده لولینگ شد. پس از حفر شش چاه خشک متوالی.

در نزدیکی لولینگ، شرکت نفتی متحد شمال و جنوب دیویس که به شدت بدهکار بود، سرانجام به طلای سیاه دست یافت. در واقع، یک زمین‌شناس که برای دیویس کار می‌کرد، مکان احتمالی میدان نفتی را کشف کرد. رایلی فروه در مقاله‌ای در سال 1979 در ژورنال تاریخی تگزاس یادآوری می‌کند: «بسیاری ادگار بی‌دیویس را عجیب و غریب خوانده‌اند، و شاید این شخصیت نامتعارف او بود که منجر به چند حقیقت نیمه واقعی در مورد حرفه‌ای شد که او بی‌تردید در آن استثنایی بود.»

در اوایل تابستان 1922، دیویس زمانی که چاه اکتشاف میدان نفتی را در 5 مایلی شمال غربی لولینگ پیدا کرد، با مشکلات مالی مواجه بود. فروه گزارش داد: «دیویس به توصیه یک زمین‌شناس و برخلاف توصیه چند نفر، هفتمین چاه خود را به طور تصادفی حفاری کرد. تا سال 1924، لولینگ یک میدان نفتی بزرگ در ایالات متحده بود که از میادین اولیه دهه 1900 در جنوب شرقی تگزاس، از جمله دریاچه سورس و حتی تپه اسپیندلتاپ که شهرت جهانی داشت، فراتر رفت. نمایشگاه‌های موزه نفت لولینگ بر روی علم واقعی در پس این کشف تمرکز می‌کنند که منجر به افزایش سرسام‌آور جمعیت شهر از کمتر از 500 نفر به 5 هزار  نفر در چند ماه پس از چاه شماره یک رافائل ریوس شد.