رادیو نفتی

رادیو نفتی یکی از هزاران تجهیزاتی است که بر پایه نفت شکل گرفته و از دو بخش ژنراتور ترموالکتريک و راديو لامپی تشکيل شده است. بخش راديو لامپی با برق كار می‌كند كه اين برق به‌وسيله بخش حرارتي (ژنراتور ترموالكتريک) تأمين می‌شود. روش کار این رادیو اینگونه است که نفت در مخزن یک چراغ نفتي ريخته می‌شود و حرارت چراغ، پره‌هاي تعبيه شده اطراف شعله را گرم می‌کند. گرما طي فرايندی ترموالكتريک تبديل به انرژي محدود الكتريسيته می‌شود و راديو شروع به كار می‌كند. فرایند راه‌اندازی رادیو از زمان روشن کردن چراغ حدود ۳۰ دقیقه به طول می‌انجامد.

عمده مزايای كاركرد اين راديوها در زمان گذشته اين بود كه نخست در بسياری از شهرها و روستاها هنوز برق‌رساني صورت نگرفته بود و اين راديوها نياز به دسترسي به شبكه برق را مرتفع می‌ساخت؛ دوم اینکه از آنجا كه راديوهای لامپی مصرف برق زيادی داشتند و تأمين اين انرژی به وسيله باتری براي مدت طولانی ميسر نبود؛ تأمين برق به‌وسيله چراغ نفتی به مراتب به‌صرفه‌تر بود. البته با اختراع ترانزيستور در اواسط قرن بيستم و بكارگيري آن در مدارات الكترونيک دوران كاربری اين راديوها به‌سرعت سر آمد؛ چرا كه راديوهای ترانزيستوری در مقايسه با راديوهای لامپی انرژی كمتری مصرف می‌كردند.

یک رادیو نفتی با برند فیلیپس در موزه نفت‌سوزهای کرمان نگهداری می‌شود.