رویای زندگی در پمپ بنزین "گای پاریتا"
جای تردید است که بزرگراه دیگری در کل ایالات متحده آمریکا وجود داشته باشد که بتواند مسافرانی مانند مسافران بزرگراه 66 (مادر جادهها) را برای خود متصور شود. از این بزرگراه 2 هزار و 400 مایلی که شیکاگو را به کالیفرنیا متصل میکند، 300 مایل آن از ایالت میسوری میگذرد.
در اواخر دهه 1920 ساخت ایستگاههای خدمات روستایی در حواشی شهرها افزایش یافت، چرا که بسیاری از مردم با اتومبیل شخصی به سفرهایی با مسافت طولانی میرفتند و سرتاسر یک قاره را میپیمودند. این سبک از ایستگاههای روستایی، طی مسافت طولانی را برای مسافران راحتتر میکرد، چراکه میتوانستند بنزین بزنند، استراحت کنند و از خدمات رفاهی این نوع ایستگاهها بهرهمند شوند.
ایستگاه Gay Parita یکی از این ایستگاهها بود که مانند سایر ایستگاههای روستایی مشابه با هدف تسهیل در ارائه خدمات ساخته شد. بقایای کافهها، استراحتگاهها و سایر بناهای این ایستگاه همچنان در کنار جاده مشهود است.
پمپبنزین Gay Parita
« به گاری گای پاریتا خوش آمدید. ما در 25 مایلی غرب اسپرینگفیلد، در جاده تاریخی 66 قرار داریم.» پمپبنزین Gay Parita در سال 1934توسط فرد واتسون(Fred Watson) و همسرش گای(Gay) ساخته و طی چند سال به یکی از محبوبترین استراحتگاههای جاده 66 تبدیل شد، اما افسوس که تلاش این زوج دستخوش یک اتفاق پیشبینی نشده قرار گرفت و این پمپبنزین در سال 1955 دچار سانحه آتشسوزی شد.
50 سال بعد و در سال 2004 گری ترنر(Gary Turner) با در نظر گرفتن همه جزئیات، مانند گذشته آن را بازسازی کرد.
گری این بازسازی را با عنوان جایگزینی برای ایستگاه خدماتی که در یک حادثه آتشسوزی از بین رفته بود انجام داد و نام «گای پاریتا» را برای ایستگاه خود انتخاب کرد. او با نوشیدنی خنک از مسافران پذیرایی میکرد و با عکسهایی از خودش، این ایستگاه را تزئین کرده بود. گری منتظر مسافران جاده 66 میماند و با روحیه شوخطبعی که داشت مسافران را به خود جذب میکرد و با آنها گپ میزد، به همین دلیل توقف برنامهریزی شده 15 دقیقهای مسافران، اغلب چندین ساعت به درازا میکشید.
گری با پودینگ نان، استیک و نوشیدنیهای گوارا از مسافران پذیرایی میکرد و برنامه مفصلی برای بازدید آنها تدارک میدید طوری که تنها بازدید از ایوان ایستگاه، چند ساعت به طول میانجامید. هنوز هم پمپهای قدیمی بنزین، وسایل فلزی؛ بقایای کامیون فورد، پلاکهای قدیمی که روی آن نوشته شده است: «روغن موتور کندال، با 5 سنت دو برابر کوکا بنوشید» در پمپبنزین گری جا خوش کردهاند. علاقه گری به Gay Parita از کلکسیون ماشینهای قدیمی که در محوطه چمنزار ایستگاه نگهداری میکرد، مشخص است. این مرد خوشذوق 65 ساله میگفت: سالانه حدود 6 هزار مسافر به ما سر میزنند.
علاقمند شدن به جاده 66 کار سختی نیست. این جاده یک ماجراجویی واقعی در طول زمان و تاریخ است. این جاده یک قطعه واقعی از آمریکاست که از این پس بخشی از وجود شما خواهد شد. کتاب مهمانانِ گری، توسط مسافرانی از نیوزلند، روسیه، چین، هند، لیتوانی، دانمارک، ایتالیا و فرانسه امضا شده است. کارتپستالها و نامههای دوستان جدید گری که از سراسر جهان دریافت کرده است، حاکی از این است که او در آن زمان به نوعی بزرگترین دیپلمات میسوری بوده است.
بسیاری از مسافرانی که او را میشناسند، معتقدند که تجارت گری هیچ ارتباطی به پمپبنزین قدیمی او و کالاهایی که میفروخت ندارد، بلکه به شخصیت جذاب گری مربوط میشود. او بخشی از جذابیتهای این جاده بود. گویی مسافران با یک افسانه ملاقات کردهاند که تا همیشه بخشی از جاده 66 خواهد ماند. متأسقانه گری در ژانویه 2015 از دنیا رفت.
بازگشایی مجدد پمپبنزین Gay Parita
«باربارا ترنر»، دختر گری 15 ماه پس از فوت پدر پمپبنزین دوست داشتنیGay Parita را بازگشایی کرد. باربارا شغل دیرینه خود به عنوان مدیر تئاتر را رها کرد و بعد از آنکه خانه خود را در کالیفرنیای جنوبی فروخت، به میسوری بازگشت. باربارا گفت: میخواهم میراث پدر و مادرم را حفظ کنم. پدرم پمپبنزینی را که از دهه 1930 تا 1955 در مسیر جاده 66 بود، بازسازی کرده بود و به همراه مادرم لنا، با مهماننوازی و شخصیت منحصر به فردی که داشتند، در طی یک دهه هزاران مسافر جاده 66 را به ایستگاه خدماتی خود جذب کردند. میخواهم که نسلهای آینده بدانند که پدرم چه کاری انجام داده است و این ایستگاه، معرفی از پدر و مادرم و خانواده ما باشد. احساس کردم که این ایستگاه نمیتواند از بین برود، کاری را انجام دادم که اگر پدرم زنده بود انجام میداد. باربارا تلاش کرد این ایستگاه را به همان سبک دهه 1930 بازسازی کند و قسمتی را به باغ یادبود اختصاص دهد. باربارا و جرج از به اشتراک گذاشتن اطلاعات خود در مورد این جاده با دیگران بسیار لذت میبرند. مردم زیادی از سراسر جهان میگویند که رویای زندگی آنها، سفر در جاده تاریخی 66 و دیدن جذابیتهای آن است.